Treść głównego artykułu

Abstrakt

Zachowania autoagresywne występują głównie u nastolatków, szczególnie kobiet i są sposobem m.in. na rozładowanie napięcia czy poradzenie sobie z emocjami. Celem badań własnych było poznanie opinii młodych kobiet na temat autoagresji, szczególnie ocenie skuteczności pomocy i działań profilaktycznych w ramach edukacji szkolnej. Uzyskane wyniki potwierdzają doniesienia z literatury przedmiotu na temat słabego systemu wsparcia i gorszych relacji rodzinnych kobiet prezentujących zachowania autoagresywne. Szczególnie istotne wydaje się być poczucie osamotnienia w radzeniu sobie z problemami czy brak oparcia w rodzicach. Ponadto, większość z kobiet samookaleczających się doznała multiwiktymizacji. Zdecydowana mniejszość badanych pamiętała, aby w ich szkołach odbyły się zajęcia poświęcone okresowi dorastania czy rozwijaniu umiejętności zaradczych. Artykuł kończą rozważania na temat roli szkoły w profilaktyce i interwencji w momencie wystąpienia zachowań autoagresywnych.

Słowa kluczowe

autoagression self-harm education school autoagresja samouszkodzenia szkoła edukacja

Szczegóły artykułu

Jak cytować
Wiśniewska-Nogaj, L. (2020). Zachowania autoagresywne w percepcji młodych kobiet. Rola wsparcia ze strony środowiska szkolnego. Forum Oświatowe, 32(1(63), 59–75. https://doi.org/10.34862/fo.2020.1.4

Referencje

  1. Baranowska, A. (2015). Zachowania autodestrukcyjne wśród młodzieży. Pedagogika Społeczna,XIV 4(58), 97–116.
  2. Brzezińska, A. I., Appelt, K., & Ziółkowska, B. (2016). Psychologia rozwoju człowieka. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
  3. Goldenberg, H., & Goldenberg, I. (2006). Terapia rodzin. Kraków: Wydawnictwo UJ.
  4. Glennon, S. D., Viola, S. B., & Blakely, A. O. (2020). Increasing school personnel’s self-efficacy, knowledge, and response regarding nonsuicidal self-injury in youth. Psychology in the Schools, 57(1), 135–151. https://doi.org/10.1002/pits.22300.
  5. Halicka, J., & Kiejna, A. (2018). Non-suicidal self-injury (NSSI) and suicidal: criteria differentiation. Advances in Clinical and Experimental Medicine, 27(2), 257–261.
  6. Kądziela-Olech, H., Żak, G., Kalinowska, B., Wągrocka, A., Perestret, G., & Bielawski, M. (2015). Częstość zamierzonych samookaleczeń bez intencji samobójczych – Nonsuicidal Self-Injury (NSSI) wśród uczniów szkół ponadpodstawowych w od-niesieniu do płci i wieku. Psychiatria Polska, 49(4), 765–778. http://dx.doi.org/10.12740/psychiatriapolska.pl/online-first/3.
  7. Klonsky, E. D., & Muehlenkamp, J. J. (2007). Self-injury: a research review for the practitioner. Journal of Clinical Psychology, 63(11), 1045–1056. https://doi.org/10.1002/jclp.20412.
  8. Lenkiewicz, K., Racicka, E., & Bryńska, A. (2017). Samouszkodzenia – miejsce w kla-syfikacji zaburzeń psychicznych i mechanizmy kształtujące: Przegląd badań.Psy-chiatria Polska, 51(2), 323–343. https://doi.org/10.12740/PP/PP/62655.
  9. Makaruk, K., & Malinowska-Cieślik, M. (2019). Czynniki rodzinne i zachowania au-todestrukcyjne związane z multiwiktymizacją wśród dzieci i młodzieży w Polsce, Dziecko Krzywdzone. Teoria, badania, praktyka, 18(3), 157–176. Pobrano z: http://dzieckokrzywdzone.fdds.pl/index.php/DK/article/view/740.
  10. Makowska, I., & Gmitrowicz, A. (2018). Samookaleczenia bez intencji samobójczej a zachowania samobójcze. Psychiatria i Psychologia Kliniczna, 18(2), 173–179. https://doi.org/10.15557/PiPK.2018.0020.
  11. Nixon, M. K., Cloutier, P., & Jansson, S. M. (2008). Nonsuicidal self-harm in youth: A population-based survey. Canadian Medical Association Journal, 178(3), 306–312. https://doi.org/10.1503/cmaj.061693.
  12. Nowak, R. (2012). Psychologiczne aspekty tatuowania się. Roczniki Psychologiczne, 15(2), 87–104.
  13. Pawłowska, B., Potembska, E., Zygo, M., Olajossy, M., & Dziurzyńska, E. (2016). Rozpowszechnienie samouszkodzeń dokonywanych przez młodzież w wieku od 16 do 19 lat. Psychiatria Polska, 50(1), 29–42. http://dx.doi.org/10.12740/PP/36501.
  14. Radziwiłłowicz, W., & Lewandowska, M. (2017). Od traumatycznych wydarzeń i dysocjacji do Ja cielesnego i objawów depresji – w poszukiwaniu syndromu autode-struktywności u młodzieży dokonującej zamierzonych samookaleczeń. Psychiatria Polska, 51(2), 283–301. http://dx.doi.org/10.12740/PP/36501.
  15. Stawicka, M. (2008). Autodestruktywność dziecięca w świetle teorii przywiązania. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
  16. Suchańska, A. (1998). Przejawy i uwarunkowania psychologiczne pośredniej autode-struktywności. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
  17. Szymańska, J. (2012). Programy profilaktyczne: Podstawy profesjonalnej psychoprofi-laktyki. Warszawa: Ośrodek Rozwoju Edukacji.
  18. Włodarczyk, J., & Wójcik, Sz. (2019). Skala i uwarunkowania przemocy rówieśniczej. Wyniki Ogólnopolskiej diagnozy krzywdzenia dzieci w Polsce. Dziecko Krzywdzone. Teoria, badania, praktyka, 18(3), 9–35. Pobrano z: http://dzieckokrzywdzo-ne.fdds.pl/index.php/DK/article/view/741/592.
  19. Wycisk, J., Ziółkowska, B. (2010). Młodzież przeciwko sobie: Zaburzenia odżywiania i samouszkodzenia – jak pomóc nastolatkom w szkole. Warszawa: Difin.
  20. Ziółkowska, B., & Wycisk, J. (2016). Zachowania autodestruktywne: Planowanie dzia-łań interwencyjnych na terenie szkoły – pytania, uwarunkowania, procedury... (s. 175–198). W: P. Prüfer (red.). Na krawędzi: Reperkusje zachowań ryzykownych w relacji do ciała. Gorzów Wielkopolski: Wydawnictwo im. Jakuba z Paradyża.
  21. Ziółkowska, B., & Wycisk, J. (2019). Autodestruktywność dzieci i młodzieży. Warszawa: Difin.